Autor: Biuro Architektury

.

Zobacz wystawę Przekrój kino! Architektura kin warszawskich

Godziny otwarcia:
pon.-pt.: 14:00 – 18:00
sob. – niedz.: 12:00 – 20:00

Wystawa „Iconic Ruins? Architektura krajów wyszehradzkich lat 1945-1989“ ukazuje przemiany architektury w Polsce, Czechach, na Słowacji i Węgrzech. Skupia się przede wszystkim na analogiach w przeszłości tych państw. Pokazuje również współczesny stan cennych budynków i ich status prawny, rodząc dyskusję na temat bliskiej przyszłości – krytycznie zagrożonego dziedzictwa kulturowego późnego modernizmu.

Organizator: Czeskie Centrum Warszawa w partnerstwie z m.st. Warszawa i Oddział Warszawski SARP.

Wystawa jest częścią europejskiego projektu „Shared Cities: Creative Momentum”, współfinansowanego przez program Unii Europejskiej Kreatywna Europa.

“Historia nie obeszła się z Warszawą łaskawie – w wyniku II wojny światowej stolica Polski straciła znaczną część swojej zabudowy. Tę po części dźwignięto z ruin, po części zbudowano na nowo w drugiej połowie XX wieku, według obowiązujących wówczas nie tylko w Polsce koncepcji modernistycznych. Niezależnie od tego, jak oceniamy ówczesną urbanistykę i architekturę tę architektoniczną spuściznę warto wciąż poznawać, bo to ona nadal dominuje w przestrzeni Warszawy, współtworząc jej charakter. Zjawisko to dotyczy oczywiście większości polskich miast, w których w drugiej połowie XX wieku nie tylko budowano duże osiedla mieszkaniowe, ale i uzupełniano zabudowę o socmodernistyczne realizacje.

Warto też pamiętać, że Polska nie była po wojnie samotną wyspą – w podobnej sytuacji politycznej i ekonomicznej znajdowały się sąsiednie kraje – Czechy, Słowacja, Węgry. I także dziś zmagają się one z podobnymi do polskich kłopotami z zaakceptowaniem powojennego dziedzictwa architektonicznego. W państwach naszego regionu powojenne budownictwo znajduje się w sytuacji paradoksalnej: z jednej strony wciąż nasuwa negatywne skojarzenia z epoką reżimu, z drugiej stało się już nie tylko obiektem badań, publikacji, wystaw, ale i lifestylowej mody, obiektem uwielbienia wielkomiejskiej młodzieży. Coraz częściej trafia też do rejestrów zabytków.”

Anna Cymer

„Pomnikomania”, jak przystało na wystawę prezentującą pomniki, nie cała mieści się pod dachem. Rozgrywa się również na niewielkim publicznym placu w samym centrum miasta. Znajduje się tam siedem prototypów pomników stworzonych z myślą o festiwalu WARSZAWA W BUDOWIE. „Pomnikomania” jest więc raczej postulatem – wezwaniem do stawiania nowych pomników – niż diagnozą zastanej sytuacji.

Po co stawiać kolejne pomniki? I po co robić kolejną pomnikową wystawę? Czy to medium nie jest przestarzałe? A przede wszystkim: czy w obliczu tylu konfliktów wokół monumentów nie warto raz na zawsze porzucić tej formuły?

Stawka wydaje się zbyt wysoka, by po prostu zrezygnować z pomników. Jako publiczne media pamięci co najmniej w tym samym stopniu, co przeszłości, dotyczą one przecież teraźniejszości oraz możliwej do pomyślenia przyszłości. Wytwarzają kanon postaci, wartości i zdarzeń historycznych, ale również wyznaczają zestaw możliwych ról społecznych, sposobów rozumienia sfery publicznej, władzy i wspólnoty. W epoce zdominowanej przez niepoliczalne, ulotne i swobodnie krążące obrazy to właśnie ciężkie, nieruchome i zlewające się z miejskim krajobrazem monumenty kumulują silne emocje społeczne, zyskują dodatkowe znaczenia i sprawczość.

Liczą się więc nie tylko historyczne „treści” pomników, ale również ich formy. To właśnie postumenty, spiż i górujące nad nami przeskalowane figury określają relację spetryfikowanej historii ze współczesnymi odbiorczyniami i odbiorcami. Nie zostawiają miejsca na dialog, wymuszają zgodę, choćby bierną. Przeszłość, reprezentowana przez nieruchome, niedosięgłe kamienne postacie, ma być jak one: jednoznaczna, indywidualistyczna i autorytarna. To wizja historii kształtowanej przez wybitne, rzekomo niezłomne jednostki oraz pojedyncze przełomowe wydarzenia. Dlatego nie wystarczy, że wprowadzimy na postumenty choćby najbardziej postępowe, rewolucyjne czy emancypacyjne bohaterki i bohaterów. Zjawiska spoza tradycyjnego kanonu po prostu nie zmieszczą się w dostępnych formach odlewniczych i na cokołach. Nieobecne w nim postacie (czy raczej ich grupy) oraz niereprezentowane wydarzenia (albo raczej procesy) wymagają odpowiadających im formuł upamiętnienia.

Prototypy pomników
Karolina Brzuzan, Róża Duda i Michał Soja, Piotr Łakomy, Olga Micińska, Dominika Olszowy, Daniel Rycharski, Łukasz Surowiec.

Wystawa
Józef Gałązka, Karolina Gołębiowska, Daniel Malone i Stanisław Welbel, Gizela Mickiewicz, Jan Możdżyński, Franciszek Orłowski, Witek Orski, Krzysztof Pijarski, Liliana Piskorska, Aleka Polis, Alicja Rogalska, Szymon Rogiński, Daniel Rumiancew, Anna Shimomura, Łukasz Skąpski, Kolektyw Zbiorowy.

Kuratorzy
Łukasz Zaremba, Instytut Kultury Polskiej UW
Szymon Maliborski, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Koordynacja
Joanna Turek

Produkcja
Maja Szybińska, Joanna Turek, Zofia Zajkowska

Projekt architektoniczny
Aleksander Wadas Studio: Weronika Marek, Anna Odulińska, Aleksander Wadas

Projekty wykonawcze prototypów pomników
Magdalena Romanowska

Identyfikacja wizualna i opracowanie graficzne wystawy
Edgar Bąk Studio

Współpraca zespołów badawczych
Zespół badań społecznych kierowany przez Maję Głowacką i Zofię Sikorską
w składzie: Katarzyna Bartosik, Anna Gańko, Bartłomiej Jankowski, Ludmiła Kruszewska, Alexandra Senn, Krzysztof Średziński

Zespół Badania Pomników Katedry Sztuki Krajobrazu SGGW, kierowany przez dr inż. arch. Kingę Rybak-Niedziółkę, w składzie: dr inż. Anna Długozima, dr inż. Ewa Kociacka-Beck, dr inż. Izabela Myszka, mgr Daria Szarejko, mgr Rafał Myszka oraz Mateusz Wieczorek

Redakcja i korekta
Justyna Chmielewska, Kacha Szaniawska

Tłumaczenia
Mohamed Mahmoud, Anna Marciniak, Magda Szcześniak, Agnes Monod-Gayraud

Wykonanie scenografii wystawy
Studio Robot (Krzysztof Czajka, Łukasz Wysoczyński)

Realizacja wystawy
Jakub Antosz, Marek Franczak, Piotr Frysztak, Szymon Ignatowicz, Artur Jeziorek, Paweł Sobczak, Marcin Szubiak, Michał Ziętek

Promocja
Kacha Szaniawska, Iga Winczakiewicz, Magdalena Zięba-Grodzka

Program edukacyjny
Dominika Jagiełło, Paweł Brylski, Marta Przasnek, Marta Przybył, Katarzyna Witt, Zespół Użyj Muzeum

Dokumentacja fotograficzna
Daniel Chrobak

Współpraca
Paweł Bojemski, Kinga Cieplińska, Joanna Kasperowska, Jerzy Klonowski, Agnieszka Kosela, Andrzej Kowalski, Krakowski Chór Rewolucyjny, Katarzyna Król, Anna Nagadowska, Dagmara Rykalska, Katarzyna Sałbut, Igor Szulc, Daniel Woźniak, Artur Wosz, Piotr Wójcik, Katarzyna Zachara, Szymon Żydek

Podziękowania

• Aldona Machnowska-Góra, Dyrektor koordynator ds. kultury i polityki społecznej Biura Kultury m.st. Warszawy
• Hanna Jakubowicz, Dyrektor Zarządu Mienia m.st. Warszawy
• Marlena Happach, Dyrektor Biura Architektury i Planowania Przestrzennego m.st. Warszawy
• Anna Brzezińska-Czerska, Monika Komorowska, Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego m.st. Warszawy
• Arkadiusz Pawlak, Małgorzata Smoktunowicz, Biuro Rozwoju Gospodarczego m.st. Warszawy

oraz
Olga Bilewicz, Philomène Dupleix (Villa Arson, Nicea),Tomasz Fudala, Bartłomiej Gowin (Gowin & Siuta Sp.j.), Bartek Górka, Mateusz Halawa, Julia Kern, Kinga Kurysia, Éric Mangion (Villa Arson, Nicea), Michał Pospiszyl, Olga Rosłoń-Skalińska (Zarząd Zieleni m.st.Warszawy), Jacek Sosnowski, Klaudia Podsiadło, Adam Przywara, Marcus Seidner, Szymon Sławiec, Magda Szcześniak, Marek Szołtun (Szołtun Kamieniarstwo), Marta Wódz, Adrian Zatorski (ZAB-BUD), Agnieszka Żuk.

Więcej informacji na stronie 11. Festiwalu Warszawa w Budowie

W Warszawie jest 67 przestrzeni określonych administracyjnie jako place lub rynki. W większości są one zagospodarowane i pełnią wyznaczone funkcje komunikacyjne. Czy to znaczy, że ich potencjał jest w pełni wykorzystywany przez mieszkanki i mieszkańców? A może realizuje się on zupełnie gdzie indziej? Na wystawie Place. Instrukcja użycia proponujemy nowe spojrzenie na place jako przestrzenie wytwarzane poprzez użytkowanie. Miejskie życie dowodzi, że placowy potencjał cechuje w Warszawie znacznie więcej miejsc niż tylko te wykreślone przez urbanistów, a forma opowiadania o nich pozostaje otwarta.

Na placach najczęściej wykonujemy proste czynności, takie jak przesiadanie się do autobusu, tramwaju i metra, przechodzenie, oczekiwanie na kogoś lub na środek transportu. Możemy ponarzekać, że funkcja niektórych z nich jest zredukowana do parkingu, skrzyżowania lub ronda i nie sprzyja innym formom spędzania czasu. A co oprócz tego możemy tam robić? Nawet w niesprzyjających okolicznościach możemy zrealizować jeden ze scenariuszy praktykowania placów. Na wystawie proponujemy różne możliwości układające się w zalążek typologii, pamiętając, że nie ma jednego właściwego sposobu użytkowania placu. Jest też wiele rodzajów placów – sterowane, celowe, chwilowe czy oazy, zależnie od cech przestrzeni, ludzkiej aktywności, praw własności i procesów miejskich.

Wystawa podsumowuje trzyletni projekt badawczy Place Warszawy (do odzyskania), prowadzony przez Fundację Puszka w partnerstwie z Fundacją Bęc Zmiana i współfinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy. Więcej o badaniach: placewarszawy.pl.

Artyści i artystki: Alicja Bielawska, Marcin Chomicki, Oskar Dawicki, Agnieszka Dąbek, Zofia Kofta, Kobas Laksa, Diana Lelonek, Post Noviki, Grupa Supermarket, Marta Ziółek

Kuratorki: Ola Litorowicz, Agnieszka Sural, Bogna Świątkowska

Opracowanie badań na wystawę: Maciej Frąckowiak

Opracowanie graficzne: Tomasz Bersz

Organizator: Miasto Stołeczne Warszawa

Realizacja: Fundacja Bęc Zmiana, Fundacja Puszka

Jaka będzie Warszawa za kilka lat można zobaczyć na 24. wystawie „PLANY NA PRZYSZLOŚĆ. Architektura Warszawy w projektach”. Prezentujemy ponad 80 propozycji z 43 pracowni architektonicznych. To biurowce, a wśród nich między innymi Wola Tower (autor Mateusz Tański & Associates) i Forest ( pracownia HRA ), obiekty kultury, szpitalne, szkoły i przedszkola i jak zwykle – budynki mieszkalne. W tym roku wyjątkowo interesujące są propozycje w dziale Koncepcje/Przestrzeń miejska/Rewitalizacje. Zobaczymy Warszawską Dzielnicę Społeczną na Woli, nowatorski projekt wzorcowego osiedla dla wszystkich grup społecznych i wiekowych, Towarową 22, wielofunkcyjny kompleks mieszkaniowo-biurowy autorstwa znanej duńskiej pracowni BIG, opracowanie Na_prawę ulic w ramach warszawskiego programu rewitalizacji (proj. DAWOS), nowe oblicza stadionu Skry (proj. Aleksander Wadas Studio), Placu Pięciu Rogów (proj. WXCA) i wiele innych projektów pozytywnie zmieniających jakość przestrzeni publicznej. Ponadto dyplomy studenckie z Wydziału Architektury PW i Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania, makiety oraz najnowszy film o Warszawie z cyklu „Wnętrze architekta”.

Organizatorami wystawy są Centrum ŁOWICKA, Miasto Stołeczne Warszawa i Oddział Warszawski SARP.