Opublikowane w
zdjęcie wystawy Skrajobraz

skrajobraz

  • 15.03.2022-26.06.2022
  • SKRAJOBRAZ* to wystawa o nieoczywistych potencjałach styków warszawskiej zabudowy i otwartego krajobrazu. Jest zapisem efektów prac warsztatowych, które były prowadzone w pawilonie Zodiak. Dzięki projektom sześciu grup, wystawa rozrastała się na oczach publiczności.
    Obecnie w Zodiaku oglądać można Panoramę Skraju Warszawy będącą efektem warsztatów. Przedstawia ona wizję granicy, która chroni krajobraz otaczający miasto.
    ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
    Uczestnicy warsztatów wspólnie poszukiwali strategii przekształcenia i uwypuklenia cech krajobrazu, które mogą przeciwdziałać chaotycznej urbanizacji. Grupy, składające się z uczestników wyłonionych w otwartej rekrutacji, poszukiwały metod i narzędzi organizujących i regulujących procesy zabudowy. Skupili się na tzw. „punktach oporu” osadzonych w konkretnych przestrzeniach stolicy. Praca odbywała się pod okiem grupy kuratorskiej PROLOG +1 oraz warszawskich pracowni architektonicznych.
    ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
    W związku z rosnącym zainteresowaniem architektów i planistów obszarami peryferyjnymi, podejmowana w projekcie dyskusja na temat warszawskich obszarów skrajnych wydaje się niezbędna. Wpisuje się ona także w prace nad nowym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy.
    * „Skrajobraz” to neologizm utworzony na potrzeby wystawy. Łączy słowo skraj – rozumiane jako peryferia miasta, ze słowem obraz – formą analizy krajobrazu i reprezentacji projektu.

    ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Katalog wystawy w formie online znajdziecie pod tym linkiem.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Sacrum/Profanum
Rosnąca populacja miasta samorzutnie stawia pytanie o potencjał wzrostu miejskich nekropolii. Funkcja cmentarza, stanowiąca barierę zarówno prawną, jak również kulturową, ogranicza zbliżanie się zabudowań, stanowiąc w mieście eksklawy – zamknięte przestrzenie sacrum. Niestety w przypadku współczesnych Polskich cmentarzy przestrzenie często odhumanizowane. Myśląc o przyszłych nekropoliach Warszawy potrzeba zmiany perspektywy i wypracowania nowej relacji sacrum/profanum, włączając te obszary w zieloną infrastrukturę miasta, dzięki czemu mogłyby współtworzyć wartościowy skrajobraz jego granic.
_______________________________________________________________________
Oswajanie miejsc
Między miastem a pokojem,
pokojem a ogrodem,
człowiekiem a prawem.
W jakich warunkach troska o to co oswoiliśmy buduje sprawczość silniejszą niż reguły rynkowe? Czy fenomen kolektywnej odpowiedzialności osób zrzeszonych w Rodzinnych Ogródkach Działkowych może tworzyć formę oporu wobec niekontrolowanemu rozlewaniu się miast? Czy upodmiotowienie i solidarność społeczności zrzeszonych wokół natury, rzemiosła lub produkcji, mogą chronić miejski skrajobraz przed siłami rynku? Jak oswajać miejsca “pomiędzy” w zgodzie z naturą by tworzyć otwarte i sprawcze sąsiedztwo?
_______________________________________________________________________
Świdermajer
Obszar występowania architektury nadświdrzańskiej tworzy obszar rozproszonych punktów, które jako całość wyznacza miękką granicę Warszawy. Pojawiające się budynki o stylu „neo-świdermajer” mogą styk miasta zacierać lub go wzmacniać. Określenie typologii i występowania takich obiektów przy użyciu narzędzi planistycznych może stworzyć kulturową formę oporu wobec urbanizacji, gdzie to ciągłość historyczna stylu reguluje rozrastanie się stolicy.
_______________________________________________________________________
Wawer-Zdrój
Fizyczna granica miasta, tam gdzie się kończy zabudowa a zaczyna las, zawiera potencjały aktywności i zjawisk, które niemożliwe są do zaistnienia w centrum aglomeracji. Peryferia stają się miejscami emancypacji, mozaiką różnorodności niemalże wyjętą spod reguł obowiązujących w mieście. Granica Warszawy w dzielnicy Wawer stanie się studium postępowania w dążeniu do wzmacniania osobliwości skrajobrazu, mogącego służyć w zależności od potrzeb, jako miejsce rekonwalescencji od głośnego i “szkodliwego” centrum lub jako miejsce „wyżycia się” po zbyt długim pobycie w przewidywalnym śródmieściu.
_______________________________________________________________________
Śmieci
Plastikowe słomki stały się symbolem indywidualizacji winy za katastrofę klimatu i pretekstem do podjęcia dyskusji o odpowiedzialności za produkcję odpadów. Dyskusja trwa, a tymczasem nawarstwiają się kolejne produkowane przez nas śmieci. Obszary ich składowania lokalizuje się ze względów higienicznych na peryferiach. Znikają z horyzontu osób żyjących w mieście, stają się zaś problemem społeczności mieszkających na jego obrzeżach. Zadanie wpisania infrastruktury gospodarowania odpadami w obszary skrajobrazu balansuje pomiędzy lokalnym konfliktem a długofalową miejską strategią.
_______________________________________________________________________
Park Mokradłowy Podskarpia
Skarpa Warszawska, stanowiąca zielony stok stolicy, jest miejscem występowania naturalnych stawów i terenów podmokłych, które mogą służyć jako element zarządzania i przeciwdziałania kryzysowi klimatycznemu. Ważne w tym momencie staje się stworzenie protokołów, które bazując na studium przypadku obszaru przy Gucim Gaju, dadzą możliwość ochrony i rozrostu istniejących miejsc nasiąkliwych, tworzących zarówno infrastrukturę błękitno – zieloną miasta jak i rozległe pasma skrajobrazu.
  • _________________________________________________________________
  • Kuratorzy projektu:
    PROLOG +1 (Mirabela Jurczenko, Bartosz Kowal, Wojciech Mazan, Bartłomiej Poteralski + Robert Witczak)
  • Grupy architektoniczne:
    Centrala, RZUT, TŁO, Trzupki, Zmir, Pracownia Projektowa Karol Żurawski
  • Organizator projektu:
    Miasto Stołeczne Warszawa
    ZODIAK Warszawski Pawilon Architektury
  • Opieka nad projektem i koordynacja:
    Monika Komorowska, Anna Brzezińska-Czerska, Katarzyna Sałbut, Artur Wosz, Katarzyna Zachara
  • Projekt graficzny: Kuba Maria Mazurkiewicz
  • Produkcja: FERWOR
Opublikowane w
Na pierwszym planie drewniana makieta miasta, w tle ekspozytory z planszami ze zdjęciami budynków.
Grafika w kolorach flagi Luksemburga z zarysem sylwetek trzech mężczyzn. Treść: 100 lat relacji dyplomatycznych między Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga. Architekci polscy w Luksemburgu. 25.02-6.03.2022.
Zapraszamy na wystawę dorobku twórczego Bohdana Paczowskiego, Jacka Michalskiego i Stanisława Berbecia – architektów działających od lat 60. w Luksemburgu. Prezentacja wpisuje się w obchody stulecia relacji dyplomatycznych między Polską a Luksemburgiem.
Wystawa ma przekrojowy charakter. W Zodiaku zobaczymy zarówno oryginalne prace, jak i współczesne odniesienia do dorobku architektów. Są tu m.in. makiety, grafiki, rysunki, filmy. Architekci reprezentują trzy fale polskiej emigracji na Zachód. Bogdan Paczowski wyjechał w 1968 r., Jacek Michalski w 1970 r., a Stanisław Berbeć 1981 r.
Stulecie relacji dyplomatycznych obu krajów świętowaliśmy w 2021 r. Wówczas też wśród członków Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP zrodził się pomysł na wystawę, która w założeniu ma charakter objazdowy. Wkrótce wystawę zobaczymy m.in. w Krakowie i Luksemburgu.
O znaczeniu dorobku bohaterów wystawy niech świadczą słowa Paula Schmita, Ambasadora Wielkiego Księstwa Luksemburg w Warszawie:
Oba kraje – Luksemburg, tak jak i Polska – przeszły w historii przez kilka trudnych okresów i doznały kilku fal emigracji. Po II Wojnie Światowej w Luksemburgu rozpoczął się bezprecedensowy rozwój ekonomiczny. Kraj przyjął wielką liczbę emigrantów, którzy zdecydowali się żyć tutaj i pracować. Między innymi pojawiła się polska emigracja, licząca obecnie około 5000 osób.
W Luksemburgu mieszka i pracuje kilku architektów pochodzących z Polski. Ich projekty i realizacje wpisały się w obraz miast i wsi Luksemburga. Uczestniczyli i nadal uczestniczą w realizacji ważnych obiektów takich jak lotnisko Findel (Atelier d’Architecture Paczowski–Fritsch), Sądy europejskie (Dominique Perrault / Atelier d’Architecture Paczowski–Fritsch), Muzeum Sztuki Współczesnej MUDAM (I.M. Pei / Georges Reuter Architectes / Jacek Michalski), Liceum Nic. Biever w Dudelange (Agence d’Architecture Stanisław Berbeć / Schmitz / Hoffmann) i Administracja Gminna w Tuntange (Agence d’Architecture Stanisław Berbeć).
Dzisiaj niektórzy z tych architektów nie są już aktywni. Inni, młodsi, kontynuują̨ pracę w zawodzie. Ich drogi do Luksemburga były różne i bogate w doświadczenia osobiste i zawodowe, ale język architektoniczny mający charakter ponadnarodowy, pozwala łatwo porozumieć́ się w innych krajach o różnych kulturach.
________________________________________________________________________________
Bohdan Paczowski urodził się 5 czerwca 1930 r. w Warszawie, zmarł 26 stycznia 2017 r. w Luksemburgu.
Architekt, eseista i fotograf.
Ukończył studia architektoniczne w Krakowie i Mediolanie. Był związany ze środowiskiem paryskiej „Kultury”. Jest autorem licznych zdjęć postaci z kręgu „Kultury”, w tym Witolda Gombrowicza, z którym się przyjaźnił.
Zrealizował m. in. siedzibę Komisji Europejskiej „Jean Monnet” w Luksemburgu 1975 r. Z pracownią luksemburską „Paczowski et Fritsch” zrealizował m.in. pierwszą rozbudowę Trybunału Europejskiego w 1994 r., pawilon luksemburski na Expo’92 w Sewilli, laboratoria IFREMER w Lorient (Francja, 2002 r.), terminal pasażerskiego portu lotniczego w Luksemburgu 2008 r. Zdobywał nagrody w licznych konkursach międzynarodowych, a w grudniu 2009 r. wygrał konkurs na projekt Muzeum Historii Polski w Warszawie.
Przewodniczył bądź uczestniczył w wielu sądach konkursów międzynarodowych. Był m.in. przewodniczącym Sądu Konkursowego na budynek Muzeum Historii Żydów Polskich. Był członkiem IARP, Ordre des Architectes et des Ingénieurs w Luksemburgu i mediolańskiego Ordine degli Architetti della Provincia di Milano oraz współzałożycielem luksemburskiej Fundacji Architektury i Inżynierii. Publikował teksty m.in. w „Res Publice Nowej”, „Tygodniku Powszechnym”, „Zeszytach Literackich”, „L’Architecture d’Aujourd’hui” i „Architectural Review”.
Jacek Michalski urodził 13. czerwca 1947 r. w Wągrowcu, zmarł 28 grudnia 2016 r.
Urbanista i architekt.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1971–1974 projektant w GP Instytutu Planowania Przestrzennego Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1974–1978 architekt w Biurze Centralnym Lotnictwa Cywilnego. Współpracował m. in. z Jerzym Hryniewieckim, Zdzisławem Hryniakiem, Wojciechem Kubikiem, Heleną Syrkus, Andrzejem Pazdejem, Maciejem i Ewą Krasińskimi, Olgierdem Jagiełłą oraz Jerzym Szczepanikiem-Dzikowskim.
W latach 1982–1988 mieszkał i pracował jako architekt oraz konsultant w Algierii w biurach projektowych BEAO i BEWO w Oranie. Od 1989 do 2016 r. jako architekt niezależny współpracował z biurami Georges Reuter Architectes oraz Perry Weber et Associés w Luksemburgu.
Stanisław Berbeć urodził się 15 marca 1954 r. w Gorzkowie.
Architekt i urbanista.
Rozpoczął studia na inżynierii lądowej w Lublinie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Wyjechał do Luksemburga tuż przez stanem wojennym w Polsce. Dyplom architekta uzyskał w Saint–Luc w Liege w Belgii w 1984 r. Do dzisiaj mieszka i pracuje w Luksemburgu.
Wyniki jego badań nad architekturą wiejską Luksemburga „Approche typologique de l’architecture rurale au Grand– Duché de Luxembourg” zostały wydane w 1992 r. przez tamtejsze Ministerstwo Kultury. W 1995 r. za otrzymał nagrodę Luxembourg Architecture Prize.
Brał udział w krajowych i międzynarodowych konkursach architektonicznych, m.in. na Akademię Prawa Europejskiego w Trewirze (wyróżnienie), Centrum Kongresowe EUR w Rzymie (wybór na 9. Biennale Młodych Artystów Europejskich w Rzymie) oraz Administrację Miejską w Tuntange (zwycięzca konkursu w 2005 r., wymieniony wśród projektów wyróżnionych w Bauhärepraïs 2012 r.).
W Polsce Berbeć współpracuje z magazynem „Architektura”, dzięki któremu rozsławia luksemburską architekturę. Jest też odpowiedzialny za koncepcję i projekt wystawy w Zodiaku.
________________________________________________________________________________
Patronat honorowy:
Prezydent m.st. Warszawy Rafał Trzaskowski
Ambasada Wielkiego Księstwa Luksemburga w Warszawie
Przy zaangażowaniu Ministerstwa Kultury Wielkiego Księstwa Luksemburga i Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Europejskich Wielkiego Księstwa Luksemburga
Patronat medialny: miesięcznik Architektura – Murator
Organizator: Mazowiecka Okręgowa Izba Architektów RP
Opublikowane w

  • Jak tworzyć współczesną architekturę? Co zrobić by z biegiem czasu nie traciła na swojej aktualności, a zyskiwała nowy potencjał? A jak sprawić by nadawała kierunki przyszłym pokoleniom?
  • To pytania kluczowe dla Konkursu Architektury Współczesnej Unii Europejskiej, któremu poświęcamy tę wystawę. W wymiarze symbolicznym odpowiedź kryje Pawilon Miesa van der Rohe.
  • Działająca w barcelońskim pawilonie Fundacja Miesa van der Rohe, organizator konkursu, przygląda się współczesnym realizacjom architektonicznym szeroko. Do współpracy zaprasza ekspertów z całej Europy. Wybrane przez nominujących obiekty mają cechować się innowacyjnym i twórczym podejściem do idei, formy i funkcji, oddziaływania społecznego czy kształtowania zrównoważonego rozwoju. Nagroda wyróżnia dobre praktyki budowania, służące polepszeniu warunków życia przy jednoczesnym poszanowaniu dla otoczenia.
  • Efekt? Laureat nagrody zyskuje miano ikony. Jest dziełem. Jest inspiracją.
  • Na wystawie ukazujemy najlepsze realizacje z Polski w tej edycji konkursu na tle 523 nominacji z Europy. Czemu tak wielu? Bo rok 2022 to rok kumulacyjny. Przyznawane co dwa lata wyróżnienie zostało zawieszone w 2020 roku, co powiększyło grupę startujących po trofeum. Dzięki temu możemy tu bliżej przyjrzeć się również kondycji nowej polskiej architektury.
  • Wystawa prezentuje idee, którymi kierowali się twórcy w zestawieniu z opiniami ekspertów nominujących do nagrody. Możemy przeanalizować czy intencje architektów i kierunki projektowe zawarte w ich pracach są odczytywane zgodnie z zamierzeniami. Możemy również prześledzić wielowymiarowość projektów, poznać ich cechy wyróżniające. I umieścić to w szerszym, zarysowanym na wystawie kontekście – rodzimych projektów z poprzednich lat czy wszystkich laureatów.
  • Konkurs 2022 nie jest jeszcze rozstrzygnięty. W trakcie trwania tej wystawy poznamy najpierw skróconą listę realizacji wybranych do kolejnego etapu, a potem finalistów.
  • Czy wśród nich znajdą się obiekty prezentowany na wystawie? Czas pokaże.
  • Mamy nadzieję, że zebrany przez nas materiał pozwoli na głębszą refleksję i lepsze zrozumienie czym jest dobra Polska Architektura Współczesna. A przede wszystkim będzie przyczynkiem do dyskusji na jej temat.
  • Kuratorka:
  • Magdalena Maciąg
  • Kuratorzy merytoryczni:
  • Ivan Blasi
  • Ewa P. Porębska
  • Marcin Szczelina
  • Hubert Trammer
  • Projekt wystawy:
  • mut_pracownia architektury
  • Identyfikacja i projekt graficzny wystawy:
  • Katarzyna Maciag
  • Współpraca produkcyjna i promocyjna:
  • Zespół Zodiaku:
  • Anna Brzezińska-Czerska, Katarzyna Sałbut, Artur Wosz, Katarzyna Zachara

Opublikowane w

Ponowne otwarcie wystawy: 14.10.2021

W niepewnych czasach zastanawiamy się, co czeka nas w przyszłości.
Planując rozwój przestrzenny Warszawy mamy szansę wspólnie wpłynąć na naszą przyszłość. Przedstawiamy wyjątkową wystawę – raport z prac nad nowym Studium dla Warszawy. Przyszła konstytucja przestrzenna miasta od początku powstaje w dialogu z ekspertami i mieszkańcami. Na etapie zbierania wniosków wpłynęło do nas niemalże 25 000 opinii! Do rozmowy o przestrzennej przyszłości miasta angażowaliśmy warszawiaków również przez serię publikacji i spotkań pod hasłem Raporty z planowania Warszawy.

Na wystawie pokazujemy najważniejsze tematy zebrane w raportach i idziemy dalej – pokazujemy założenia do Nowego studium i poddajemy je konsultacjom społecznym. Skupiamy się na sprawach najistotniejszych dla zrównoważonej przyszłości Warszawy. Pokazujemy dane o demografii i kondycji środowiska w stolicy. Przyglądamy się też warszawskiej tożsamości, lokalności i sposobom poruszania się po mieście. Przedstawiamy założenia nowego Studium odpowiadające na pytania:

Jak rozwijać Warszawę?
Jak tworzyć odporny ekosystem miejski?
Jak tworzyć atrakcyjny krajobraz?
Jak wprowadzać lokalność?

Odpowiedzi odnosimy do wiedzy i analiz zebranych podczas prac nad nowym Studium. Na wystawie prezentujemy ponad 100 map, wykresów, diagramów i ilustracji, które z różnych perspektyw pokazują stojące przed Warszawą wyzwania. Zgromadzona wiedza pozwoliła nam wypracować plan na przyszłość. To założenia do nowego Studium. Prezentujemy je na wystawie czekając na Państwa opinie. Wszystkie uwagi rozważymy przygotowując końcowy projekt rozwoju przestrzennego naszego miasta.

Więcej informacji o nowym Studium będzie dostępne od 2 czerwca na stronie: www.architektura.um.warszawa.pl

Opublikowane w
Wnętrze namiotu wystawy Futuwawa
2.06-27.06.2021
FUTUWAWA patrzy w przyszłość z nadzieją, ale też z pragmatyczną troską. Jej oko nadal przyciągają futurologiczne i nieskrępowane pomysły na miasto, jednak dziś, jak nigdy dotąd, jej uwaga skupia się na tym, co może umykać.
Wystawę możesz oglądać w WYSPIE CIENIA, instalacji na placu przed ZODIAKIEM, przynoszącej wytchnienie od żaru coraz gorętszych dni. Stworzyliśmy miejsce, z którego możesz spojrzeć na Warszawę z dystansu, wyłączyć się z jej gwaru i skupić na rozczytywaniu 19 najciekawszych wizji przyszłości.
Zielone, kolorowe, ale i chmurne prace młodszych uczestniczek i uczestników konkursu znajdziesz natomiast w wielkich witrynach wystawowych przy pasażu Wiecha.
O FUTUWAWIE
Miasta dobre do życia wymyślają się wciąż na nowo. V edycja konkursu FUTUWAWA jak zawsze poszukuje wizjonerskich pomysłów na przyszłość. Tym razem osadza je jednak w konkretnych wyzwaniach, które zdiagnozowano w powstającym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stolicy. Jednym z nich jest pytanie: „Jak będziemy mieszkać w Warszawie za 30 lat?”. Odpowiedź na pytanie konkursowe mogła być sformułowana w postaci konkretnego rozwiązania albo potraktowana teoretycznie, opisowo, metaforycznie, konceptualnie czy futurologicznie. Do włączenia się we wspólny namysł nad przyszłością stolicy zaprosiliśmy profesjonalistów, amatorów, młodzież i najmłodszych. Otrzymaliśmy 242 propozycje. Pomysły oceniło interdyscyplinarne jury oraz publiczność.
Kuratorzy: Aleksandra Litorowicz, Tomasz Świetlik
Jury Konkursowe: Justyna Biernacka, Joanna Erbel, Marlena Happach, Monika Konrad, Aleksandra Litorowicz, Zbigniew Maćków, Michał Olszewski, Aleksandra Przegalińska, Filip Springer, Bogna Świątkowska
Architekt wystawy: Tomasz Świetlik
Opracowanie graficzne: Karol Koszniec, Krzysztof Tryk
Organizatorzy: Fundacja Puszka i m.st. Warszawa
Partner wystawy: C&A
Patroni medialni: „Notes na 6 Tygodni”, „Magazyn Miasta”, „Architektura & Biznes”, „RZUT”, Urbnews
www.mieszkamy.futuwawa.pl
Opublikowane w

1.05.2021-28.05.2021

Podążasz ulicami miasta, mijasz pracownie szewca, szklarza oraz zegarmistrza. Myślisz: „Czy to Warszawa z dawnych lat?”. Nie! To dzisiejsze – nieco zapomniane – piękno stolicy. Pracownie wytwórcze zawsze były częścią miejskiej przestrzeni i teraz także nie brakuje ich w wielu dzielnicach Warszawy.

Wystawa „W Warszawskiej Pracowni” zrealizowana przez m.st. Warszawa i Projekt Pracownie we współpracy z Muzeum Warszawy oraz zespołem SARP (PragaLAB/OpenHeritage) to sposób na zaprezentowanie profesji,które od lat towarzyszą naszej rzeczywistości. Są wśród nich stolarz, jubiler, modystka, ceramik, szklarz, kaletnik czy zegarmistrz.

Przygotowana wystawa pokazuje, że ręczni wytwórcy wciąż są ważnym elementem miejskiego krajobrazu i zwraca uwagę na ich znaczenie dla lokalnych społeczności. Przypomina o tym, że pracownie rzemieślnicze stanowią atrakcyjne punkty na mapie Warszawy, które warto odwiedzić podczas spokojnych spacerów. My – twórcy i partnerzy wystawy „W Warszawskiej Pracowni” – zachęcamy więc do podejrzenia pracy warszawskich rzemieślników, zapoznania się z wynikami raportów badawczych o rzemiośle i roli ręcznego wytwarzania w kontekście miejskim oraz poznania wytwórczej historii stolicy.

Na wystawie wykorzystano zdjęcia z pracowni rzemieślniczych działających na Starym Mieście, Nowym Świecie, Krakowskim Przedmieściu i Powiślu, a także na Ochocie, Pradze Północ i Mokotowie. Część fotografii prezentuje także warsztaty znajdujące się w Wilanowie, na Targówku i Żoliborzu.

Miejsce ekspozycji: plac przed ZODIAKIEM Warszawskim Pawilonem Architektury
Czas trwania: 1-28 maja 2021 r.

Organizatorzy: Projekt Pracownie, m.st. Warszawa
Partnerzy: Muzeum Warszawy, SARP (PragaLAB/OpenHeritage)
Produkcja wystawy: Małgorzata Herman, Iza Sykut, Radek Zawadzki
Fotografie: Karolina Lewandowska, Natalia Miedziak-Skonieczna, Marta Wróbel, Krzysiek Jedynak, Radek Zawadzki, archiwum Muzeum Warszawy
Oprawa graficzna: Joanna Zamorowska (z wykorzystaniem ilustracji Weroniki Reroń)
Patronat medialny: Jet Line, Radio Kampus, Magazyn Miasta
—

Projekt Pracownie to inicjatywa osób, które połączyła fascynacja rzemiosłem, uprawiającymi je ludźmi oraz przestrzeniami wytwórczych i artystycznych warsztatów. Zespół fotografów prowadzony przez Małgorzatę Herman – autorkę wywiadów i tekstów ukazujących się na portalu – prezentuje zjawiskowe pracownie ukryte w miejskich zakamarkach.

Opublikowane w
  • 22.04.2021-28.05.2021
  • Jakie obiekty i wydarzenia święciły triumfy w 2020 roku? Kto został wyróżniony za rozwiązania sprzyjające dostępności, a który budynek docenili mieszkańcy Warszawy?
  • Zapraszamy na wystawę poświęconą laureatom 6. Nagrody Architektonicznej Prezydenta m.st. Warszawy za 2019 r. Na placu przed ZODIAKIEM Warszawskim Pawilonem Architektury znajdziecie zwycięzców we wszystkich głównych kategoriach: Architektura użyteczności publicznej, Architektura komercyjna, Architektura mieszkaniowa, Nowe życie budynków, Projektowanie przestrzeni publicznej, Wydarzenie architektoniczne oraz w kategoriach specjalnych: Nagroda za rozwiązania proekologiczne, Nagroda za rozwiązania zapewniające dostępność, szczególnie osobom o ograniczonej dostępności lub percepcji, Grand Prix oraz Nagroda Mieszkańców.
  • Niedługo dowiemy się także, które z realizacji ukończonych w 2020 r. zostaną docenione w 7. edycji konkursu. Na swoich faworytów będziecie mogli głosować już między 11 a 21 maja w plebiscycie mieszkańców. Gala finałowa online odbędzie się zaś 25 maja.
  • Więcej o konkursie oraz o tegorocznej edycji znajdziecie na stronie https://www.nagroda-architektoniczna.pl/
  • Rozmów z laureatami możecie posłuchać pod linkiem:
    http://bityl.pl/rIbch
  • Organizator: Miasto Stołeczne Warszawa

Opublikowane w

 

  • 5.02.2021-16.05.2021
  • Supernowoczesna, wielkomiejska i modna, skrojona na miarę centrum europejskiej metropolii – taka była Ściana Wschodnia w pierwszych dekadach swojego istnienia. Wielkie założenie urbanistyczne i wypełniająca je wybitna architektura powstawały jako część budzącego się po odwilży 1956 roku życia kulturalnego i miejskiego. Pasaż Śródmiejski z nowoczesnymi domami handlowymi, wieżowcami i pawilonową, modernistyczną architekturą miały być wyrazem nowych ambicji środowiska twórczego i władz państwowych. Projekt był symbolem nowego kierunku w rozwoju Warszawy i Polski, miejscem na pokaz, enklawą Zachodu w bloku wschodnim. Ściana Wschodnia wraz z Domami Towarowymi Centrum, Rotundą, Sezamem, Zodiakiem, Universalem i kinem Relax stawiała centrum Warszawy na równi z podobnymi realizacjami w Sztokholmie, Rotterdamie czy Paryżu. Wykraczając daleko poza jakości przestrzenne, zajęła istotne miejsce w popkulturze, jest obecna w życiu codziennym warszawiaków i – rozpoznawalna w skali całego kraju – buduje ważny fragment tożsamości stolicy.
  •  
  • Zbigniew Karpiński, główny projektant założenia, kierujący zespołem i koordynujący prace na Ścianie Wschodniej, jest drugim obok swojego największego dzieła, bohaterem ekspozycji. Szczególną uwagę poświęcamy jego projektom budynków i osiedli śródmiejskich, poszukiwaniu typologii i kształtowaniu miejsca styku budynku i przestrzeni publicznej.
  •  
  • Ściana Wschodnia ukazana jest z dwóch perspektyw – przestrzennej i kulturowej. Jakość architektoniczna i urbanistyczna projektu, przemiany od konkursu po realizację zostały pokazane w kontekście ich społecznego odbioru. Wystawa prezentuje życie, które wypełniło Ścianę Wschodnią – jej codzienność, przypisywane jej znaczenia i szczególną pozycję jako kultowego miejsca rozrywki, handlu, spotkań, barów i sklepów, tła dla wielkich wydarzeń propagandowych. Przyglądamy się przekształceniom, którym ta unikatowa i zabytkowa już przestrzeń poddawana jest w ostatnich dekadach. Wykraczając poza historyczne opracowanie, zastanawiamy się, czym Ściana Wschodnia jest dla współczesnej Warszawy i jakie wnioski możemy wyciągnąć na przyszłość z doświadczeń Karpińskiego i jego zespołu.
 
Więcej informacji o wystawie.
  •  
  • Organizator: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki
  • Współorganizator: m.st. Warszawa, SARP Oddział Warszawski
  • Partnerzy: Narodowe Archiwum Cyfrowe, Archiwa Państwowe, Szkoła Filmowa w Łodzi, Muzeum Neonów
  • Patroni medialni: Architektura&Biznes, Architektura-murator, Czas Kultury, TVP3 Warszawa, TVP Kultura, Stolica
  • Patronat honorowy: Zarząd Główny Stowarzyszenia Architektów Polskich

Opublikowane w
  • 23.10.2020 – 07.12.2020

Dziś to człowiek stanowi punkt wyjścia w projektowaniu biur. Ale czy zawsze tak było? Jak wyglądała ewolucja przestrzeni biurowych? Czego możemy dziś od nich oczekiwać? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie na wystawie „Zza biurka na hamak”, którą umieściliśmy na placu przed Zodiakiem!

Wspólnie z partnerami z branży nieruchomości – BNP Paribas Real Estate Poland, Colliers International, Cushman & Wakefield, Knight Frank i Savills pokazujemy, jak zmieniło się myślenie o projektowaniu biur i przestrzeni coworkingowych w ostatnich latach.

Opublikowane w
Zdjęcie placu przed pawilonem

  • 23.07.2020-18.10.2020

25. wystawa PLANY NA PRZYSZŁOŚĆ. Architektura Warszawy w projektach.

Jakie są plany? Jaka będzie Warszawa? W tym roku prezentujemy ponad 90 nowych projektów z 51 pracowni architektonicznych.
Obiekty użyteczności publicznej, plany zagospodarowania przestrzennego, budynki mieszkalne, konkursy, dyplomy studenckie, makiety, a także nowy film z cyklu „Wnętrze architekta”.

PONADTO:

„WARSZAWA 25”
Zapytaliśmy 25 osób (artystów, architektów, działaczy społecznych, mieszkańców) o miejsca w Warszawie, które ich zdaniem w czasie ostatnich 25 lat zmieniły się w sposób dla nich ważny.

„Dostępna ŁOWICKA”
Projekt dla studentów piątego roku Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej ze specjalności Architektura Środowiska Zamieszkiwania. Uczestnicy mieli za zadanie opracować projekty koncepcyjne udostępnienia budynku Centrum ŁOWICKA dla osób z różnego rodzaju niepełnosprawnościami i potrzebami specjalnymi.

Tegoroczna jubileuszowa edycja wystawy ma także odsłonę plenerową. Zapraszamy do Zodiaku oraz na plac przed pawilonem!

Organizatorzy: Centrum Łowicka, m.st. Warszawa, Oddział Warszawski SARP

inna fotografia
Zdjęcie wystawy przed pawilonem
Opublikowane w
Zdjęcie wystawy w pawilonie
  • 20.05.2020-12.07.2020

W tym roku mija dokładnie 90. lat od powstania kina Atlantic. To dziś najstarsze działające kino Warszawy. W sąsiadującym z nim ZODIAKu Warszawskim Pawilonie Architektury od 20 maja można zobaczyć wystawę poświęconą miejskim przybytkom X muzy.

Celem wystawy „Przekrój kino!” jest zaprezentowane architektury w kontekście zmieniających się potrzeb i oczekiwań widzów, wynikających z przemian społeczno-kulturalnych, gospodarczych i technologicznych. Czym było projektowanie kin dawniej, a jak wygląda teraz? Atlantic, Iluzjon i nieistniejąca już Skarpa to obiekty, wokół których budujemy naszą opowieść. Kto je projektował, co dały miastu i mieszkańcom, jak przystosowały się do nowej rzeczywistości lub dlaczego nie przetrwały. Sprawdzimy też jak sprawy mają się teraz, zaglądając m.in. do multipleksów.
W pawilonie zaprezentujemy również tytułowe przekroje, rzuty, fotografie czy filmy. Nad całością dominować będzie delikatne światło neonów.
W programie towarzyszącym wystawie znajdą się wykłady o historii budynków i spotkania wokół architektury oraz kinematografii. Program towarzyszący wystawie, z racji na epidemię, jest realizowany w Internecie. Spotkania towarzyszące można oglądać na żywo na kanale YouTube: ZODIAK Warszawski Pawilon Architektury tiny.pl/77dcb. Zamieszczamy tu także filmowe relacje ze spotkań.

Mapa kin warszawskich

Przekrój kino!

Kuratorka

Anna Brzezińska-Czerska z zespołem: Katarzyna Sałbut, Artur Wosz, Katarzyna Zachara

ZODIAK Warszawski Pawilon Architektury

Projekt i realizacja wystawy
Studio Robot (Krzysztof Czajka, Łukasz Wysoczyński)

Współpraca / identyfikacja graficzna

Lotne Studio (Barbara Sługocka, Julia Wróblewska)

Produkcja i kwerendy

Anna Brzezińska-Czerska (koordynacja), Artur Wosz, Katarzyna Sałbut, Katarzyna Zachara

Teksty

Anna Brzezińska-Czerska, Klara Bogusławska, Anna Cymer, Jerzy S. Majewski, Katarzyna Sałbut, Anna Wróblewska

Redakcja merytoryczna

Jerzy S. Majewski

Redakcja i korekta
Katarzyna Sałbut, Dariusz Bartoszewicz, Wojciech Kacperski, Anna Brzezińska-Czerska

Promocja
Katarzyna Zachara

Partnerzy

Oddział Warszawski Stowarzyszenia Architektów Polskich, Centrum Kultury Filmowej im. Andrzeja Wajdy, Muzeum Neonów, Kino Atlantic, Kino Iluzjon, Filmoteka Narodowa-Instytut Audiowizualny, Narodowe Archiwum Cyfrowe, W małym kinie

Patroni medialni

Aktivist, ARCH, Architektura i Biznes, Architektura Murator, Autoportret, Bryła.pl, Miesięcznik Stolica

Program towarzyszący
ZODIAK Warszawski Pawilon Architektury, Centrum Kultury Filmowej im. Andrzeja Wajdy, Kino Atlantic, Filmoteka Narodowa-Instytut Audiowizualny

Podziękowania

Monika Komorowska (m.st. Warszawa), Magda Maciąg (OW SARP),

Klara Bogusławska (Centrum Kultury Filmowej), Edward Durys, Marlena Gabryszewska (Kino Elektronik), Robert Jarosz (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie), Wojciech Kacperski (m.st. Warszawa), Karolina Musiał (Kino Iluzjon), Michał Komoń, Tomasz Kosmalski (Neon Side), Agnieszka Kubaś, Konrad Kunc, Małgorzata Lipka, Arkadiusz Pawlak (m.st. Warszawa), Piotr Śmiałowski (Filmoteka Narodowa-Instytut Audiowizualny), Zofia Tomaszewska, Małgorzata Smoktunowicz (m.st. Warszawa), Artur Wolski (kino Atlantic), Zygmunt Stępiński.

Opublikowane w
Zdjęcie wystawy w pawilonie
  • 7.12.2019-23.02.2020

Wystawa „Iconic Ruins? Architektura krajów wyszehradzkich lat 1945-1989“ ukazuje przemiany architektury w Polsce, Czechach, na Słowacji i Węgrzech. Skupia się przede wszystkim na analogiach w przeszłości tych państw. Pokazuje również współczesny stan cennych budynków i ich status prawny, rodząc dyskusję na temat bliskiej przyszłości – krytycznie zagrożonego dziedzictwa kulturowego późnego modernizmu.

Organizator: Czeskie Centrum Warszawa w partnerstwie z m.st. Warszawa i Oddział Warszawski SARP.

Wystawa jest częścią europejskiego projektu „Shared Cities: Creative Momentum”, współfinansowanego przez program Unii Europejskiej Kreatywna Europa.

“Historia nie obeszła się z Warszawą łaskawie – w wyniku II wojny światowej stolica Polski straciła znaczną część swojej zabudowy. Tę po części dźwignięto z ruin, po części zbudowano na nowo w drugiej połowie XX wieku, według obowiązujących wówczas nie tylko w Polsce koncepcji modernistycznych. Niezależnie od tego, jak oceniamy ówczesną urbanistykę i architekturę tę architektoniczną spuściznę warto wciąż poznawać, bo to ona nadal dominuje w przestrzeni Warszawy, współtworząc jej charakter. Zjawisko to dotyczy oczywiście większości polskich miast, w których w drugiej połowie XX wieku nie tylko budowano duże osiedla mieszkaniowe, ale i uzupełniano zabudowę o socmodernistyczne realizacje.

Warto też pamiętać, że Polska nie była po wojnie samotną wyspą – w podobnej sytuacji politycznej i ekonomicznej znajdowały się sąsiednie kraje – Czechy, Słowacja, Węgry. I także dziś zmagają się one z podobnymi do polskich kłopotami z zaakceptowaniem powojennego dziedzictwa architektonicznego. W państwach naszego regionu powojenne budownictwo znajduje się w sytuacji paradoksalnej: z jednej strony wciąż nasuwa negatywne skojarzenia z epoką reżimu, z drugiej stało się już nie tylko obiektem badań, publikacji, wystaw, ale i lifestylowej mody, obiektem uwielbienia wielkomiejskiej młodzieży. Coraz częściej trafia też do rejestrów zabytków.”

Anna Cymer

Opublikowane w
Widok elewacji pawilonu

Serdecznie zapraszamy do wspólnego świętowania!

7 grudnia, sobota, godz. 16-20

Choć ciężko w to uwierzyć, z początkiem grudnia mija już rok odkąd mamy przyjemność rozmawiać w pawilonie o architekturze, gospodarce, rozwoju Warszawy, wspólnie projektować, „budować”, marzyć. Dziękujemy, że jesteście z nami!

Obchody pierwszych urodzin to okazja do spotkania się w niezobowiązującej atmosferze, wymiany doświadczeń, refleksji, planów na przyszłość. A jest o czym rozmawiać. Tylko w przeciągu pierwszego roku działalności w Zodiaku zaprezentowanych zostało aż pięć wystaw i odbyło się niemal 300 wykładów, warsztatów, konferencji i innych publicznych wydarzeń o profilu architektonicznym oraz gospodarczym.

16:00-19.00 „Zrób sobie Zodiak” – warsztaty sitodruku z Kwiaciarnią Grafiki

W ramach otwartych warsztatów samodzielnie lub przy wsparciu fachowców będzie można nadrukować sitem specjalnie przygotowany wzór z pawilonem Zodiak i przekonać się czym jest etos ręcznych robót sitodrukarskich. Przygotowaliśmy dla Was torby bawełniane, ale warto zabrać swoją własną koszulkę!

17:00-18.00 „Gwiazdozbiory Pasażu Śródmiejskiego” – wykład Marii Sołtys

Maria Sołtys z OW SARP zabierze gości Zodiaku w fascynującą podróż po historii pawilonu i jego okolic. Będzie to okazja do poznania architektoniczno-literackich konstelacji, zwanych też… gwiazdozbiorami.

18:00-19.00 „Iconic Ruins? Architektura krajów wyszehradzkich 1945-1989” – wernisaż

Wystawa ukazuje przemiany architektury w Polsce, Czechach, na Słowacji i Węgrzech. Skupia się przede wszystkim na analogiach w przeszłości tych państw. Pokazuje również współczesny stan cennych budynków i ich status prawny, rodząc dyskusję na temat bliskiej przyszłości – krytycznie zagrożonego dziedzictwa kulturowego późnego modernizmu.

19:00-19.30 Uroczyste obchody urodzin!

Chwila na wzruszenia, refleksje, wizje… i słodki poczęstunek. W programie m.in. spotkanie z przedstawicielami m.st. Warszawy i OW SARP, a także… Wróżbitą Jakubem!

19:30-20.00 „Świtezianka” – pokaz filmu w reż. Sióstr Bui

Adaptacja ballady Adama Mickiewicza. Film utrzymany w konwencji thrillera romantycznego, w którym współczesny świat przeplata się ze światem XIX-wiecznych podań ludowych. Projekcję poprzedzi prelekcja architektki Mai Bui, która wraz z Julią Bui tworzą duet wykorzystujący doświadczenia artystyczne z pogranicza wideo, teatru, tańca, rzeźby.

20:00-21.30 Koncert zespołu KGDNKSzR

Są także architekci, którzy po godzinach grają i śpiewają. Należą do nich muzycy zespołu KGDNKSzR, którzy towarzyszą Zodiakowi od samego początku istnienia. Posłuchamy polskich i zagranicznych przebojów w zupełnie nowych, porywających do tańca aranżacjach.

Organizatorami wydarzenia są m.st. Warszawa we współpracy z Oddziałem Warszawskim Stowarzyszenia Architektów Polskich.

Opublikowane w
Wernisaż
  • 5.10.2019-3.11.2019

„Pomnikomania”, jak przystało na wystawę prezentującą pomniki, nie cała mieści się pod dachem. Rozgrywa się również na niewielkim publicznym placu w samym centrum miasta. Znajduje się tam siedem prototypów pomników stworzonych z myślą o festiwalu WARSZAWA W BUDOWIE. „Pomnikomania” jest więc raczej postulatem – wezwaniem do stawiania nowych pomników – niż diagnozą zastanej sytuacji.

Po co stawiać kolejne pomniki? I po co robić kolejną pomnikową wystawę? Czy to medium nie jest przestarzałe? A przede wszystkim: czy w obliczu tylu konfliktów wokół monumentów nie warto raz na zawsze porzucić tej formuły?

Stawka wydaje się zbyt wysoka, by po prostu zrezygnować z pomników. Jako publiczne media pamięci co najmniej w tym samym stopniu, co przeszłości, dotyczą one przecież teraźniejszości oraz możliwej do pomyślenia przyszłości. Wytwarzają kanon postaci, wartości i zdarzeń historycznych, ale również wyznaczają zestaw możliwych ról społecznych, sposobów rozumienia sfery publicznej, władzy i wspólnoty. W epoce zdominowanej przez niepoliczalne, ulotne i swobodnie krążące obrazy to właśnie ciężkie, nieruchome i zlewające się z miejskim krajobrazem monumenty kumulują silne emocje społeczne, zyskują dodatkowe znaczenia i sprawczość.

Liczą się więc nie tylko historyczne „treści” pomników, ale również ich formy. To właśnie postumenty, spiż i górujące nad nami przeskalowane figury określają relację spetryfikowanej historii ze współczesnymi odbiorczyniami i odbiorcami. Nie zostawiają miejsca na dialog, wymuszają zgodę, choćby bierną. Przeszłość, reprezentowana przez nieruchome, niedosięgłe kamienne postacie, ma być jak one: jednoznaczna, indywidualistyczna i autorytarna. To wizja historii kształtowanej przez wybitne, rzekomo niezłomne jednostki oraz pojedyncze przełomowe wydarzenia. Dlatego nie wystarczy, że wprowadzimy na postumenty choćby najbardziej postępowe, rewolucyjne czy emancypacyjne bohaterki i bohaterów. Zjawiska spoza tradycyjnego kanonu po prostu nie zmieszczą się w dostępnych formach odlewniczych i na cokołach. Nieobecne w nim postacie (czy raczej ich grupy) oraz niereprezentowane wydarzenia (albo raczej procesy) wymagają odpowiadających im formuł upamiętnienia.

Prototypy pomników
Karolina Brzuzan, Róża Duda i Michał Soja, Piotr Łakomy, Olga Micińska, Dominika Olszowy, Daniel Rycharski, Łukasz Surowiec.

Wystawa
Józef Gałązka, Karolina Gołębiowska, Daniel Malone i Stanisław Welbel, Gizela Mickiewicz, Jan Możdżyński, Franciszek Orłowski, Witek Orski, Krzysztof Pijarski, Liliana Piskorska, Aleka Polis, Alicja Rogalska, Szymon Rogiński, Daniel Rumiancew, Anna Shimomura, Łukasz Skąpski, Kolektyw Zbiorowy.

Kuratorzy
Łukasz Zaremba, Instytut Kultury Polskiej UW
Szymon Maliborski, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Koordynacja
Joanna Turek

Produkcja
Maja Szybińska, Joanna Turek, Zofia Zajkowska

Projekt architektoniczny
Aleksander Wadas Studio: Weronika Marek, Anna Odulińska, Aleksander Wadas

Projekty wykonawcze prototypów pomników
Magdalena Romanowska

Identyfikacja wizualna i opracowanie graficzne wystawy
Edgar Bąk Studio

Współpraca zespołów badawczych
Zespół badań społecznych kierowany przez Maję Głowacką i Zofię Sikorską
w składzie: Katarzyna Bartosik, Anna Gańko, Bartłomiej Jankowski, Ludmiła Kruszewska, Alexandra Senn, Krzysztof Średziński

Zespół Badania Pomników Katedry Sztuki Krajobrazu SGGW, kierowany przez dr inż. arch. Kingę Rybak-Niedziółkę, w składzie: dr inż. Anna Długozima, dr inż. Ewa Kociacka-Beck, dr inż. Izabela Myszka, mgr Daria Szarejko, mgr Rafał Myszka oraz Mateusz Wieczorek

Redakcja i korekta
Justyna Chmielewska, Kacha Szaniawska

Tłumaczenia
Mohamed Mahmoud, Anna Marciniak, Magda Szcześniak, Agnes Monod-Gayraud

Wykonanie scenografii wystawy
Studio Robot (Krzysztof Czajka, Łukasz Wysoczyński)

Realizacja wystawy
Jakub Antosz, Marek Franczak, Piotr Frysztak, Szymon Ignatowicz, Artur Jeziorek, Paweł Sobczak, Marcin Szubiak, Michał Ziętek

Promocja
Kacha Szaniawska, Iga Winczakiewicz, Magdalena Zięba-Grodzka

Program edukacyjny
Dominika Jagiełło, Paweł Brylski, Marta Przasnek, Marta Przybył, Katarzyna Witt, Zespół Użyj Muzeum

Dokumentacja fotograficzna
Daniel Chrobak

Współpraca
Paweł Bojemski, Kinga Cieplińska, Joanna Kasperowska, Jerzy Klonowski, Agnieszka Kosela, Andrzej Kowalski, Krakowski Chór Rewolucyjny, Katarzyna Król, Anna Nagadowska, Dagmara Rykalska, Katarzyna Sałbut, Igor Szulc, Daniel Woźniak, Artur Wosz, Piotr Wójcik, Katarzyna Zachara, Szymon Żydek

Podziękowania

  • Aldona Machnowska-Góra, Dyrektor koordynator ds. kultury i polityki społecznej Biura Kultury m.st. Warszawy
  • Hanna Jakubowicz, Dyrektor Zarządu Mienia m.st. Warszawy
  • Marlena Happach, Dyrektor Biura Architektury i Planowania Przestrzennego m.st. Warszawy
  • Anna Brzezińska-Czerska, Monika Komorowska, Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego m.st. Warszawy
  • Arkadiusz Pawlak, Małgorzata Smoktunowicz, Biuro Rozwoju Gospodarczego m.st. Warszawy

oraz
Olga Bilewicz, Philomène Dupleix (Villa Arson, Nicea),Tomasz Fudala, Bartłomiej Gowin (Gowin & Siuta Sp.j.), Bartek Górka, Mateusz Halawa, Julia Kern, Kinga Kurysia, Éric Mangion (Villa Arson, Nicea), Michał Pospiszyl, Olga Rosłoń-Skalińska (Zarząd Zieleni m.st.Warszawy), Jacek Sosnowski, Klaudia Podsiadło, Adam Przywara, Marcus Seidner, Szymon Sławiec, Magda Szcześniak, Marek Szołtun (Szołtun Kamieniarstwo), Marta Wódz, Adrian Zatorski (ZAB-BUD), Agnieszka Żuk.

Więcej informacji na stronie 11. Festiwalu Warszawa w Budowie

Opublikowane w
zdjęcie z wydarzenia
  • 28.06.2019-22.09.2019

W Warszawie jest 67 przestrzeni określonych administracyjnie jako place lub rynki. W większości są one zagospodarowane i pełnią wyznaczone funkcje komunikacyjne. Czy to znaczy, że ich potencjał jest w pełni wykorzystywany przez mieszkanki i mieszkańców? A może realizuje się on zupełnie gdzie indziej? Na wystawie Place. Instrukcja użycia proponujemy nowe spojrzenie na place jako przestrzenie wytwarzane poprzez użytkowanie. Miejskie życie dowodzi, że placowy potencjał cechuje w Warszawie znacznie więcej miejsc niż tylko te wykreślone przez urbanistów, a forma opowiadania o nich pozostaje otwarta.

Na placach najczęściej wykonujemy proste czynności, takie jak przesiadanie się do autobusu, tramwaju i metra, przechodzenie, oczekiwanie na kogoś lub na środek transportu. Możemy ponarzekać, że funkcja niektórych z nich jest zredukowana do parkingu, skrzyżowania lub ronda i nie sprzyja innym formom spędzania czasu. A co oprócz tego możemy tam robić? Nawet w niesprzyjających okolicznościach możemy zrealizować jeden ze scenariuszy praktykowania placów. Na wystawie proponujemy różne możliwości układające się w zalążek typologii, pamiętając, że nie ma jednego właściwego sposobu użytkowania placu. Jest też wiele rodzajów placów – sterowane, celowe, chwilowe czy oazy, zależnie od cech przestrzeni, ludzkiej aktywności, praw własności i procesów miejskich.

Wystawa podsumowuje trzyletni projekt badawczy Place Warszawy (do odzyskania), prowadzony przez Fundację Puszka w partnerstwie z Fundacją Bęc Zmiana i współfinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy. Więcej o badaniach: placewarszawy.pl.

Artyści i artystki: Alicja Bielawska, Marcin Chomicki, Oskar Dawicki, Agnieszka Dąbek, Zofia Kofta, Kobas Laksa, Diana Lelonek, Post Noviki, Grupa Supermarket, Marta Ziółek

Kuratorki: Ola Litorowicz, Agnieszka Sural, Bogna Świątkowska

Opracowanie badań na wystawę: Maciej Frąckowiak

Opracowanie graficzne: Tomasz Bersz

Organizator: Miasto Stołeczne Warszawa

Realizacja: Fundacja Bęc Zmiana, Fundacja Puszka

Opublikowane w
zdjęcie z wydarzenia

 

  • 30.05.2019-23.06.2019

Jaka będzie Warszawa za kilka lat można zobaczyć na 24. wystawie „PLANY NA PRZYSZLOŚĆ. Architektura Warszawy w projektach”. Prezentujemy ponad 80 propozycji z 43 pracowni architektonicznych. To biurowce, a wśród nich między innymi Wola Tower (autor Mateusz Tański & Associates) i Forest ( pracownia HRA ), obiekty kultury, szpitalne, szkoły i przedszkola i jak zwykle – budynki mieszkalne. W tym roku wyjątkowo interesujące są propozycje w dziale Koncepcje/Przestrzeń miejska/Rewitalizacje. Zobaczymy Warszawską Dzielnicę Społeczną na Woli, nowatorski projekt wzorcowego osiedla dla wszystkich grup społecznych i wiekowych, Towarową 22, wielofunkcyjny kompleks mieszkaniowo-biurowy autorstwa znanej duńskiej pracowni BIG, opracowanie Na_prawę ulic w ramach warszawskiego programu rewitalizacji (proj. DAWOS), nowe oblicza stadionu Skry (proj. Aleksander Wadas Studio), Placu Pięciu Rogów (proj. WXCA) i wiele innych projektów pozytywnie zmieniających jakość przestrzeni publicznej. Ponadto dyplomy studenckie z Wydziału Architektury PW i Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania, makiety oraz najnowszy film o Warszawie z cyklu „Wnętrze architekta”.

Organizatorami wystawy są Centrum ŁOWICKA, Miasto Stołeczne Warszawa i Oddział Warszawski SARP.

Opublikowane w
zdjęcie z wydarzenia

.

  • 8.03.2019-26.05.2019

W rankingach jakości i zadowolenia z życia duńskie miasta zawsze zajmują najwyższe lokaty. Modelowe eko-budynki, osiedla wielofunkcyjne, przyjazne i bezpieczne ulice dla wszystkich użytkowników można oglądać nie tylko w stolicy, ale w całym kraju, także w małych miejscowościach. Dania jest z nich dumna, dlatego realizacje z ostatnich lat prezentuje na międzynarodowej wystawie „Future Living. Duńskie miasta przyszłości”. Wystawa została przygotowana w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Aarhus 2017, a swoją zagraniczną wędrówkę rozpoczyna w Warszawie.

Na wystawie odbędzie się prezentacja ambitnych projektów architektonicznych i urbanistycznych, zarówno tych już ukończonych, jak i będących w trakcie realizacji. Wszystkie łączy myślenie o zrównoważonym rozwoju miasta oraz terenów peryferyjnych. Architekci, urbaniści i samorządowcy pamiętają, że należy zapewnić wysoką jakość życia i oferty edukacyjnej. Trzeba też tak projektować i budować, by osiedla i miasta dostosować do zmian klimatycznych.

Szukając najlepszych rozwiązań lokalnych, Duńczycy pamiętają o wyzwaniach globalnych. Ograniczenie emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń staje się palącym tematem, by minimalizować skutki zmian klimatu i poprawiać jakość powietrza w miastach. Swoją wystawą chcą zachęcić do dyskusji na temat naszej przyszłości. Przypominają, że do 2050 roku na Ziemi będzie żyło 10 miliardów ludzi, z czego dwie trzecie z nich będzie żyło w coraz szybciej rozrastających się miastach. Dlatego trzeba przemyśleć przyszłość, przetwarzać śmieci, zacząć je postrzegać jako bogactwo i zasób do wykorzystania. Supermarket można przebudować w efektowny sposób na bibliotekę, nowe domy wznieść wykorzystując materiały rozbiórkowe, a urządzenie sztucznego jeziora to nie problem, by zapewnić domy z mieszkaniami nad wodą. Duńczycy pokazują też jak cenne są tereny poprzemysłowe położone w atrakcyjnych częściach miasta. W dawnym porcie kontenerowym powstaje nowa część Aarhus Ø (Wschód). Architektura każdego kwartału jest inna, często po duńsku nowatorska i śmiała. Dlatego nie dziwią spiczaste i białe domy wielorodzinne nazwane Górą lodową, bo właśnie tak mogą się kojarzyć. Ikoniczna architektura stała się już znakiem rozpoznawczym nowej części miasta i plakatu zachęcającego do obejrzenia wystawy w ZODIAKU. Zapraszamy.

Opublikowane w
Zdjęcie wystawy w pawilonie
  • 1.02.2018-27.02.2019

Futurama Warszawa to wystawa o potencjałach przestrzennych Warszawy i potencjale warszawskich architektów. Wprowadzeniem do wystawy jest mapa warszawskich rezerw terenowych czyli „uśpionych” terenów mogących w przyszłości służyć realizacji różnego typu zamierzeń inwestycyjnych od infrastruktury komunikacyjnej poprzez tereny zielone i sportowe, na budownictwie kubaturowym kończąc.
Kurator wystawy, architekt Jakub Szczęsny, zaproponował ośmiu warszawskim pracowniom architektonicznym zinterpretowanie potencjałów drzemiących w Trasie Tysiąclecia. Jej pomysłodawcą był Prezydent Stefan Starzyński, Trasa nigdy nie powstała.
Dziś, ze względu na ewolucję prawobrzeżnej Warszawy, koncepcja połączenia Pragi Płn. i Pragi Płd. staje się znów aktualna.

ZODIAK
Oparta o znaki Zodiaku tradycja odczytywania przyszłości z układu gwiazd na niebie sięga niepamiętnych czasów, po dziś dzień intrygując wielu. Któż z nas nie zajrzał kiedyś, wertując kolorowe magazyny, do działu z horoskopami, szukając odpowiedzi na to, co przyniesie nam przyszłość? Zarówno architektura, jak i astrologia czerpią z różnych nauk, same naukami nie będąc, a do tego łączy je, rozbrajająca co bardziej krytyczne umysły, chęć zaklinania przyszłości i „zaczarowywania” ludzi złaknionych wiedzy na temat jutra. Astrolodzy oferują więc przepisy na to, jak zyskać małżonka i fortunę, architekci zaś swoimi projektami tworzą miraże lepszej przyszłości. Najbardziej rozpoznawaną przez szeroką publiczność ekspresją tych wizji są komputerowe wizualizacje, przedstawiające zawsze szczęśliwych mieszkańców otoczonych rajskimi ogrodami budynków, nad którymi niebo roztacza łaskawie swój spokoju błękit. Pośród tak architektów jak i astrologów, spotkamy zarówno ludzi głęboko wierzących w misję oferowania lepszego życia, jak i obrotnych cyników, bezwstydnie wykorzystujących ludzką naiwność.

FUTURAMA
Poniekąd takim właśnie zaklinaniem była otwarta w 1939 roku Futurama, stanowiąca jeden z najważniejszych elementów Wystawy Światowej w Nowym Jorku. Stworzona przez amerykańskiego designera Normana Bel Geddesa Futurama, której główną częścią była gigantyczna zmechanizowana makieta, pokazywała, jak może wyglądać Ameryka dwadzieścia lat później. Niespełnione w XX wieku wizje latających samochodów (podchwycone później przez kulturę popularną, od Jetsonów i Blade Runnera po serial animowany o tym samym, co wystawa tytule) przeplatały się w niej z całkiem realistycznymi wynalazkami, takimi jak prototypowane w latach 60. przez General Motors (sponsora wystawy) zautomatyzowane autostrady i modne od lat 70. „urban malls”, czyli strefy miasta zapewniające całkowite odseparowanie ruchu pieszego od samochodów. Wystawa stała się pożywką dla radykalnych reformatorów epoki modernizmu, na czele z „głównym budowniczym” miasta Nowy Jork Robertem Mosesem, którego błędy (np. przecięcie Bronxu autostradą) i dokonania (np. wielokrotne powiększenie areału parków miejskich) do dziś wpływają na życie mieszkańców Wielkiego Jabłka.

WARSZAWA
Choć na pierwszy rzut oka historia Warszawy nie obfituje w utopijne pomysły społeczne czy nierealne wizje technologiczne, zbudowana przez grupę Archigrest Maszyna Czasu przybliża szereg zaskakujących projektów, o których zdążyliśmy już zapomnieć. Instalacja pokazuje również, jak swoiste typologie pomysłów, choćby łuków tryumfalnych czy Świątyni Opatrzności, przewijały się przez historię stolicy, pojawiając się i znikając nierzadko na kilka dziesięcioleci. Można byłoby zaryzykować stwierdzenie, że warszawscy architekci przed- i powojenni zazwyczaj nie kusili się o wyobrażanie rzeczywistości w abstrakcyjnej skali czasowej na wzór wizji przedstawionych podczas wystaw architektury niemożliwej Terra 1 i Terra 2 we Wrocławiu. Musieli odpowiadać na bieżące problemy, dla których horyzontem czasowym były okazje takie, jak Plan Sześcioletni, czy inne, często nierealnie wyznaczane terminy realizacji deficytowych mieszkań, szkół, pawilonów w zieleni i domów towarowych Stołecznego Przedsiębiorstwa Handlu Wewnętrznego. Od początku XX wieku architekci i planiści musieli zmagać się z ograniczającą rzeczywistością, która wymagała pragmatycznych rozwiązań bez przesadnego uciekania się do fantazji. Ale to właśnie wizjonerstwu, ambicjom i wręcz nadludzkiemu samozaparciu zawdzięczamy kliny napowietrzające centrum, odbudowę Starego Miasta, nieistniejące już ikony miejskie w postaci Supersamu i Pawilonu Chemii , czy holistycznie projektowane spółdzielcze osiedla mieszkaniowe, od Żoliborza po Ursynów. I tu znów warto odnieść się do wspomnianej już Maszyny Czasu, bowiem niejedna z niezrealizowanych, acz dalekosiężnych wizji została „zaklęta” pod postacią zapisów urbanistycznych. Tak rzecz się miała choćby z wyznaczonym za czasów prezydenta Stefana Starzyńskiego, a obowiązującym do dziś pułapem dwustu metrów wysokości dla zabudowy w części Śródmieścia, czy wpisaniem do planów miejscowych wielu niezrealizowanych jeszcze dróg i tras składających się na swoistą mapę rezerw terenowych, które przybliżamy w ramach naszej wystawy, a której częścią jest:

TRASA TYSIĄCLECIA
W zamyśle prezydenta Stefana Starzyńskiego Trasa wraz z Ulicą Tysiąclecia miały być nowoczesnym kręgosłupem spinającym Pragę Południe i Pragę Północ równolegle wobec ulicy Towarowej oraz drogi biegnącej wzdłuż niegdysiejszej kolejki jabłonowskiej (będącej dziś urywającym się nagle ciągiem ulic Wał Miedzeszyński-Wybrzeże Szczecińskie-Wybrzeże Helskie). Według urbanistów powojennych miały one zapewnić bezkolizyjną ciągłość ruchu od Wału Miedzeszyńskiego po dzisiejsze Rondo Żaba przecinając dwie linie kolejowe, Park Skaryszewski, kilka dużych osiedli i, w większości, zabytkową zabudowę Kamionka. Trasa i ulica Tysiąclecia przechodziły różne losy, trafiając do kolejnych opracowań urbanistycznych i planów inwestycyjnych, z listą priorytetów EURO 2012 włącznie. Do dziś obie pozostały niezrealizowane, choć uwzględniono je w kolejnych Planach Miejscowych, a w 2018 roku udało się miastu pozyskać środki na wybudowanie biegnącej wzdłuż ulicy Międzynarodowej i ogródków działkowych linii tramwajowej, mającej połączyć Gocław z Aleją Waszyngtona. Trasa wciąż ma więc nieznany kształt, który pozostawia pole do popisu wyobraźni.

ARCHITEKCI
Właśnie dlatego postanowiliśmy potraktować Trasę Tysiąclecia jako pretekst do wypowiedzi na temat przyszłości, obejmującej nie tylko to, jak będzie wyglądała przestrzeń (krajobraz, architektura, infrastruktura), ale przede wszystkim jak, hipotetycznie rzecz ujmując, będziemy żyć jutro lub za kilkadziesiąt lat. Zaprosiliśmy osiem zespołów, które wiele różni, od profilu zainteresowań i odmiennych sposobów pracy po różne długości praktyki i często radykalnie inne doświadczenia zawodowe. To, co je łączy, to przede wszystkim intelektualna otwartość, zdrowy krytycyzm, poczucie humoru i chęć podjęcia ryzykownego eksperymentu w postaci podróży w przyszłość. Są to cechy, które, naszym zdaniem, powinni reprezentować ludzie twórczy, w tym reprezentanci zawodu architekta. Zespołom daliśmy wolną rękę w definiowaniu zakresu projektu i doboru zagadnień oraz środków ekspresji. O komentarz co do samej Trasy poprosiliśmy też urbanistę, prof. Sławomira Gzella, którego studenci zajmowali się tym tematem w ramach zajęć na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, tworząc serię filmów, pokazywanych również na naszej wystawie. W przestrzeni Warszawskiego Pawilonu Architektury Zodiak znajdzie się również miejsce na Stół Architekta, zaprojektowany przez Macieja Siudę, który przemycił doń swój osobisty manifest na temat Trasy.
Wierzymy, że Zodiak będzie miejscem, w którym mieszkańcom Warszawy, przyjezdnym i architektom będzie pokazywana ciekawa, ważna i dobra architektura oraz fenomeny z nią powiązane. Mamy też nadzieję, że Zodiak stanie się miejscem spotkań dla różnych grup architektów, studentów, aktywistów miejskich i reprezentantów zawodów związanych z kształtowaniem przestrzeni. Ważnym jest jednak dla nas również pokazanie, jak znaczący potencjał mają architekci, jak wiele mają do zaproponowania nie tylko jako fachowcy, czasem artyści, ale ZAWSZE, jako WAŻNI PARTNERZY w kształtowaniu przyszłości.

Opublikowane w
logo-element grafiki

Wszystko co wokół nas, jest zaprojektowane.
To punkt wyjścia pierwszych działań inicjujących działalność Warszawskiego Pawilonu Architektury Zodiak na rok przed otwarciem jego siedziby – Pawilonu Zodiak przy Pasażu Wiecha w Warszawie.
Będziemy się zastanawiać nad własną rolą, jako mieszkańców miast, w możliwości projektowania i wpływania na przestrzeń, która nas otacza, porozmawiamy też o idei miasta wspólnego w kontekście jego zrównoważonego rozwoju oraz o roli, jaką w tym procesie pełnią niezależne pawilony i centra architektury, na przykładzie Amsterdamu, Budapesztu czy Kopenhagi.
Jesienny program „Do zobaczenia za rok w Zodiaku” składa się z trzech, uzupełniających się komponentów: są to działania artystyczne w przestrzeni miejskiej, edukacyjne warsztaty architektoniczne dla dzieci i rodziców oraz działania eksperckie z udziałem gości z zagranicznych pawilonów architektury. Na wszystkie wydarzenia wstęp jest wolny.
Wydarzenia realizowane są w ramach projektu „ZODIAK na Foksal”, który został dofinansowany ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach Programu Kultura – Interwencje 2017.
Projekt współfinansuje m.st. Warszawa.