W ramach wystawy „Warszawa Hartwiga. Hartwig Warszawy” prezentujemy fotografie Edwarda Hartwiga (1909–2003), które ukazują miasto stołeczne Warszawę w różnych momentach jego bogatej historii.

Ponadto, Hartwig jest często nazywany „ojcem polskiej fotografii” oraz „najważniejszym polskim fotografem”. Jego najbardziej rozpoznawalne zdjęcia to słynne wierzby i pejzaże z różnych zakątków Polski. Choć znany jest także ze znakomitych portretów i wybitnych fotografii teatralnych, to jego zdjęcia Warszawy są mniej eksponowane.

Mimo to, Warszawa przez blisko sześć dekad była dla Hartwiga nie tylko miejscem życia, ale również kluczowym źródłem jego artystycznych poszukiwań i inspiracji. Hartwig próbował przeprowadzić się do Warszawy już przed II wojną światową, gdyż kupił, wyremontował i urządził mieszkanie w Al. Ujazdowskich dla siebie i swojej rodziny. Niestety, dom ten spłonął podczas powstania warszawskiego, co zmusiło go do ponownego przemyślenia swoich planów.

Po wielu wojennych przejściach, w 1951 roku, Hartwig związał się z Warszawą na stałe. Wówczas, wraz z rodziną, przeprowadził się z Lublina do Warszawy i zamieszkał w Al. Jerozolimskich. Niemniej jednak, już wcześniej zaczął uwieczniać odbudowującą się stolicę na licznych fotografiach.

Jego wczesna twórczość była nadal pod silnym wpływem piktorializmu oraz stylistyki socrealizmu, co zaowocowało licznymi sentymentalnymi i malarskimi ujęciami zabytkowej części Warszawy. Te zdjęcia bezpośrednio nawiązują do jego przedwojennego zainteresowania starą zabudową rodzinnego Lublina.

Przemiany polityczne i społeczne lat 50. XX wieku, a także ponowny rozwój modernizmu, przyniosły widoczne zmiany formalne w twórczości Hartwiga.

W tym czasie fotograf zaczął eksplorować nowoczesną Warszawę, koncentrując się na modernistycznej architekturze ze szkła i betonu oraz prostych, geometrycznych bryłach, które nocą rozświetlają neony. W ten sposób powstały estetyczne ujęcia, które ukazują Warszawę jako nowoczesną, pełną życia metropolię.

Hartwig w jednym z licznych wywiadów opisał swoją twórczą metodę, mówiąc: „Kiedy idę, zawsze coś ciekawego wyłapię, czego nie znam”. Dlatego też, ciągłe poszukiwanie nowych ujęć i form stało się fundamentem jego twórczości.

Szczególną zmianę przyniosły lata 90., kiedy kolor zagościł zarówno na ulicach Warszawy, jak i w fotografiach Hartwiga. Rzadko prezentowane barwne zdjęcia są dziś fascynującym materiałem do odkrycia, podobnie jak współcześnie odkrywamy na nowo architekturę Warszawy z przełomu wieków.

Wystawa ta jest prezentacją zdjęć, które odzwierciedlają wieloaspektowe zainteresowanie Hartwiga Warszawą oraz jej ciągłą zmiennością. Zmiany zachodzące w przestrzeni miejskiej znalazły swoje odzwierciedlenie w jego twórczości.

Wraz z Hartwigiem przechodzimy przez różne „Warszawy” – od powojennej odbudowy, przez modernizacyjny wysiłek kolejnych dekad, aż po postmodernistyczną barwność i transformacyjną rzeczywistość. Mamy nadzieję, że twórczość Edwarda Hartwiga stanie się istotnym głosem w dyskusji o Warszawie, jej przeszłości, a także przyszłości.