Więcej niż architektura to cykl wykładów, których celem jest ukazanie relacji i synergii architektury z innymi dziedzinami życia. Do udziału w przedsięwzięciu zaprosiliśmy ekspertki i ekspertów z różnych obszarów kultury, sztuki i nauki, w których twórczości architektura odgrywa znaczącą rolę – jako medium, punkt odniesienia, inspiracja czy też obiekt badań.

Wykład będzie transmitowany na kanałach ZODIAKU Warszawskiego Pawilonu Architektury.

_______________________________

Organizator: Fundacja Warszawski Pawilon Architektury Zodiak
Partner: Oddział Warszawski SARP
Koordynacja: Marta Wójcicka i Igor Łysiuk
Grafika: Marta Lissowska
Wydarzenie realizowane w ramach cyklu działań edukacyjnych w ZODIAKU Warszawskim Pawilonie Architektury.
Wydarzenie współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa

Więcej niż architektura to cykl wykładów, których celem jest ukazanie relacji i synergii architektury z innymi dziedzinami życia. Do udziału w przedsięwzięciu zaprosiliśmy ekspertki i ekspertów z różnych obszarów kultury, sztuki i nauki, w których twórczości architektura odgrywa znaczącą rolę – jako medium, punkt odniesienia, inspiracja czy też obiekt badań.

Wykład będzie także transmitowany na kanałach ZODIAKU Warszawskiego Pawilonu Architektury.

_______________________________

Organizator: Fundacja Warszawski Pawilon Architektury Zodiak
Partner: Oddział Warszawski SARP
Koordynacja: Marta Wójcicka i Igor Łysiuk
Grafika: Marta Lissowska
Wydarzenie realizowane w ramach cyklu działań edukacyjnych w ZODIAKU Warszawskim Pawilonie Architektury.
Wydarzenie współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa

Krytycy architektury są zgodni – Ściana Wschodnia to wybitny projekt modernistycznej przestrzeni wielkomiejskiej, niepowtarzalny w skali kraju. Zbudowany na kilku planach i perspektywach kompleks tworzył swoistą przestrzenną mozaikę. Jak to się zatem stało, że kolejne elementy tego komplementarnego dzieła znikały? Sezam, Rotunda, Universal, modernizacja Pasażu Śródmiejskiego – jaki krajobraz wyłania się ze zmian, które zaszły w tej przestrzeni? Czy tę mozaikę uda się jeszcze poskładać w kompletną całość, przyjazną miastu i mieszkańcom? O projekcie Ściany Wschodniej i przemianach, jakie przeszła po 1989 roku, a także o perspektywach jej rehabilitacji opowie prof. Waldemar Baraniewski.

„Wspaniała, pełna przestrzeni, lekka i krucha budowla” – tak o pawilonie Chemii przy ul. Brackiej mówił szwajcarski architekt Christian Kerez, uczulając na większą dbałość o ochronę takiej architektury. Niespełna tydzień po tej wypowiedzi pawilon legł w gruzach. Paradoksalnie, obiekt który pojawił się na jego miejscu – Vitkac – jest architektonicznym zaprzeczeniem lekkości i otwartości swojego poprzednika. Taki los dotyczy wielu modernistycznych realizacji – kojarzone z poprzednim systemem politycznym, ulegały powolnej degradacji, by wreszcie zostać zastąpione większymi i nowocześniejszymi realizacjami. Niektórym z nich udało się jednak przetrwać próbę czasu, a my zaczynamy doceniać piękno tej architektury. O nieoczywistym pięknie i ulotności architektury powojennego modernizmu na warszawskich przykładach opowie Patrycja Jastrzębska, autorka inicjatywy Tu było, tu stało – poświęconej ochronie dziedzictwa architektonicznego Warszawy.

Goście: dr hab. Waldemar Baraniewski (prof. ASP), dr hab. inż. arch. Bolesław Stelmach (Dyrektor NIAiU, prof. PŁ), dr hab. Katarzyna Zalasińska (Dyrektorka Departamentu Ochrony Zabytków MKiDN)

Moderacja: Patrycja Jastrzębska (NIAiU)

Katowicki dworzec kolejowy „Brutal”, warszawski Supersam, olsztyński Powszechny Dom Towarowy Dukat, lubelskie kino Kosmos – to przykłady wybitnej architektury powojennego modernizmu, które zniknęły z przestrzeni miast polskich po 1989 roku. Ucierpiały też założenia urbanistyczne, czego doskonałym przykładem jest warszawska Ściana Wschodnia. Refleksja nad wartością tego dziedzictwa przyszła późno, z pewnością za późno dla wielu architektonicznych znakomitości, jak choćby tych wyżej wymienionych. W ostatnich latach obserwujemy jednak już nie tylko zwiększone społeczne zainteresowanie tą architekturą, lecz także skuteczne próby jej ochrony. Nie zastanawiamy się, czy chronić, ale jak to robić stojąc przed konserwatorskimi dylematami. Wektor dyskusji przechylił się w kierunku perspektyw ochrony architektury sprzed trzech, czterech dekad. Jednak czy wszystko zostało już zrobione w zakresie skutecznej ochrony powojennego modernizmu? Jakie wyzwania przed nami nadal stoją? Jak powinniśmy systemowo chronić tę urbanistykę i architekturę? Jakie mamy perspektywy na rehabilitację modernistycznych blokowisk doby PRL-u? Co z doświadczeń walki o ochronę tej architektury możemy wykorzystać w upominaniu się o młodsze dziedzictwo?